دوره شبکه

قابلیت NAT Extendable در IOS های شرکت سیسکو این قابلیت را به ما می دهد تا بتوانیم یک آی پی آدرس پرایوت یا داخلی را به بیش از یک آی پی پابلیک ترجمه کنیم.بگذارید راه اندازی قابلیت NAT Extendable را در قالب یک سناریو یاد بگیریم.به توپولوژی زیر نگاه کنید:

در این توپولوژی روتر S1 را بعنوان یک سرور در نظر گرفته ایم که روی آن یک وب سرور قرار دارد و می خواهیم که در اینترنت قابل دسترس باشد. برای این کار روتر R1 را که به دو ISP متصل شده را برای NAT پیکربندی می کنیم.

بیشتر بخوانید: آموزش تصویری آشنایی و پیکربندی انواع NAT

در این مثال فرض کنیم که آی پی 192.168.12.100 یک آی پی پابلیک مربوط به ISP1 است و آی پی 192.168.13.100 هم یک آی پی پابلیک مربوط به ISP2 می باشد و قرار است آی پی 192.168.1.1 را از اینترنت ببینیم.

پیکربندی یا Configuration:

ابتدا روتر S1 را کانفیگ می کنیم. به دلیل اینکه هیچ راه دیگری برای S1 بجز اتصال به R1 وجود ندارد، روتینگ را غیرفعال و فقط یک default-gateway برای دسترسی به روتر R1 برایش تنظیم می کنیم:

S1(config)#no ip routing
S1(config)#ip default-gateway 192.168.1.254

حالا NAT های Inside و Outside را برای اینترفیس های R1 تعریف می کنیم.

R1(config)#interface GigabitEthernet 0/1
R1(config-if)#ip nat inside

R1(config)#interface GigabitEthernet 0/2
R1(config-if)#ip nat outside

R1(config)#interface GigabitEthernet 0/3
R1(config-if)#ip nat outside

حالا فکر کنید که میخواهیم آی پی سرور را از اینترنت مربوط به ISP1 که آی پی پابلیک 192.168.12.100 دارد ببینیم. این کار را به راحتی با دستور زیر می توانیم انجام دهیم:

R1(config)#ip nat inside source static 192.168.1.1 192.168.12.100

با این دستور یک NAT یک به یک 1:1 بین آی پی 192.168.1.1 و 192.168.12.100 ایجاد کردیم که تا به اینجا مسیر درستی بوده. اما اگر بخواهیم همین کار را با آی پی پابلیک 192.168.13.100 انجام بدهیم چطور؟ روتر این اجازه را به ما می دهد؟

بگذارید تست کنیم:

R1(config)#ip nat inside source static 192.168.1.1 192.168.13.100
% 192.168.1.1 already mapped (192.168.1.1 -> 192.168.12.100)

با توجه به اینکه قبلا آی پی 192.168.1.1. به آی پی 192.168.12.100 ترجمه شده بود، روتر امکان ترجمه مجدد این آی پی پرایوت را به آی پی پابلیک دیگری به ما نمی دهد.

اما یک راه دیگر برای اینکه بتوانیم دو آی پی پابلیک را به یک آی پی پرایوت در یک روتر ترجمه کنیم وجود دارد.

ابتدا برویم و دستور NAT قبلی را برداریم:

R1(config)#no ip nat inside source static 192.168.1.1 192.168.12.100

الان مجددا دستور قبلی را تکرار می کنیم با این فرق که از کلمه extendable در انتهای دستور استفاده میکنیم تا روتر متوجه بشود که نیازمند این هستیم تا دو NAT برای یک آی پی در نظر بگیریم:

R1(config)#ip nat inside source static 192.168.1.1 192.168.12.100 extendable 
R1(config)#ip nat inside source static 192.168.1.1 192.168.13.100 extendable

دیدید؟ سیسکو دیگر ایرادی به دستور ما نگرفت.

بیشتر بخوانید: جامع ترین دوره آموزشی CCNP Enterprise به زبان فارسی

بررسی یا Verification:

ببینیم که آیا این تنظیمات به درستی کار می کنند یا خیر؟

R1#show ip nat translations 
Pro Inside global      Inside local       Outside local      Outside global
--- 192.168.12.100     192.168.1.1        ---                ---
--- 192.168.13.100     192.168.1.1        ---                ---

می بینیم که آی پی 192.168.1.1 به هر دو آی پی 192.168.12.100 و 192.168.13.100 ترجمه شده. بریم ببینیم آیا روتر های ISP1 و ISP2 می توانند به سرور ما دسترسی داشته باشند یا خیر.

ابتدا Debugging را روی روتر فعال می کنیم تا تمام اتفاقاتی که روی روتر R1 می افتد را بتوانیم مانیتور کنیم:

R1#debug ip nat
IP NAT debugging is on

یک پینگ از ISP1 به آی پی 192.168.12.100 می گذاریم: (توجه کنید که آی پی 192.168.12.100 روی هیچ اینترفیسی ست نشده است)

ISP1#ping 192.168.12.100
Type escape sequence to abort.
Sending 5, 100-byte ICMP Echos to 192.168.12.100, timeout is 2 seconds:
!!!!!
Success rate is 100 percent (5/5), round-trip min/avg/max = 2/3/4 ms

ارتباط ما برقرار است. اگر به روتر R1 بر گردیم میبینیم که NAT به درستی در حال کار کردن است:

R1#
NAT*: s=192.168.12.2, d=192.168.12.100->192.168.1.1 [33]
NAT*: s=192.168.1.1->192.168.12.100, d=192.168.12.2 [33]

آی پی 192.168.1.1 به درستی به آی پی 192.168.12.100 ترجمه شده. حالا برویم و از ISP2 همین تست را تکرار کنیم:

ISP2#ping 192.168.13.100
Type escape sequence to abort.
Sending 5, 100-byte ICMP Echos to 192.168.13.100, timeout is 2 seconds:
!!!!!
Success rate is 100 percent (5/5), round-trip min/avg/max = 2/2/3 ms

و در روتر R1 می بینیم که الان این ترجمه از IP جدید در حال انجام است:

R1#
NAT*: s=192.168.13.3, d=192.168.13.100->192.168.1.1 [20]
NAT*: s=192.168.1.1->192.168.13.100, d=192.168.13.3 [20]

تا اینجای کار به درستی پیش رفته است و آی پی 192.168.1.1 از هر دو آی پی 192.168.12.100 و 192.168.13.100 قابل دسترس است.

اما اگر از روتر S1 ترافیکی ایجاد شود از کدام NAT استفاده می کند؟

S1#ping 192.168.12.2
Type escape sequence to abort.
Sending 5, 100-byte ICMP Echos to 192.168.12.2, timeout is 2 seconds:
!!!!!
Success rate is 100 percent (5/5), round-trip min/avg/max = 2/4/6 ms

ارتباط بین S1 و ISP1 که به درستی برقرار است. اما با چه NAT ای؟

R1#show ip nat translations 
Pro Inside global      Inside local       Outside local      Outside global
icmp 192.168.12.100:5  192.168.1.1:5      192.168.12.2:5     192.168.12.2:5
--- 192.168.12.100     192.168.1.1        ---                ---
--- 192.168.13.100     192.168.1.1        ---                ---

خب در جدول NAT روتر R1 می بینیم که آدرس 192.168.1.1 به 192.168.12.100 ترجمه شده. اما در مورد پینگ به آی پی 192.168.13.3 چطور؟ مجدد به روتر S1 بر میگردیم:

S1#ping 192.168.13.3
Type escape sequence to abort.
Sending 5, 100-byte ICMP Echos to 192.168.13.3, timeout is 2 seconds:
.....
Success rate is 0 percent (0/5)

پینگ این آی پی کار نکرد. چرا؟ جدول NAT روتر R1 را نگاه می کنیم:

R1#show ip nat translations 
Pro Inside global      Inside local       Outside local      Outside global
icmp 192.168.12.100:5  192.168.1.1:5      192.168.12.2:5     192.168.12.2:5
icmp 192.168.12.100:6  192.168.1.1:6      192.168.13.3:6     192.168.13.3:6
--- 192.168.12.100     192.168.1.1        ---                ---
--- 192.168.13.100     192.168.1.1        ---                ---

در جدول بالا می بینیم که این ترافیک هم به آی پی 192.168.12.100 ترجمه شد. اما چرا؟ آیا به خاطر این است که ابتدا به ISP1 پینگ ارسال کردیم؟ بگذارید جدول NAT را خالی کنیم و مجددا تست کنیم:

R1#clear ip nat translation *

و مجددا این بار به روتر ISP2 پینگ ارسال می کنیم:

S1#ping 192.168.13.3
Type escape sequence to abort.
Sending 5, 100-byte ICMP Echos to 192.168.13.3, timeout is 2 seconds:
.....
Success rate is 0 percent (0/5)

پینگ این بار هم به مقصد نرسید. اما چرا؟ به نظرتون به خاطر ترتیب NAT ها در تنظیمات است؟

R1#show running-config | include nat inside source
ip nat inside source static 192.168.1.1 192.168.12.100 extendable
ip nat inside source static 192.168.1.1 192.168.13.100 extendable

در خروجی بالا می بینیم که Inside NAT مربوط به آی پی 192.168.12.100 در ابتدای دستورات قرار گرفته و سیسکو هم همیشه از این دستور برای NAT هایی که ترافیک مبدا آن از آی پی 192.168.1.1 است استفاده می کند.

پس باید این مورد که دستور اول NAT در تنظیمات بعنوان آدرس اصلی برای آدرس هایی که از داخل شبکه به بیرون ترافیک ارسال می کنند استفاده می شود را در راه اندازی Extendable NAT مورد توجه قرار بدهید.

بیشتر بخوانید: اولین و کاملترین دوره آموزش پیشرفته BGP به زبان فارسی

برطرف کردن مشکل اتصال به ******* در اینترنت موبایل یکی از موضوعات داغ این روزهای اینترنت ایران است. تقریبا این روزها کمتر کسی را پیدا می کنید که بر روی گوشی خودش از یک ******* یا به اصطلاح خودمانی تر فیلترشکن استفاده نکند. با توجه به اینکه هنوز استفاده از فیلترشکن و ابزارهای دور زدن فیلترینگ در ایران بصورت قانونی منع نشده است و صرفا فروش آن جرم انگاری شده است ، مشکلات مربوط به ارتباط و اتصال این ابزارهای ******* بر روی بستر اینترنت همراه کشور بسیار معمول است. امروز می خواهیم در خصوص دلایل کار نکردن فیلترشکن ها یا همان ******* های شما بر روی گوشی تلفن همراه چه بر بستر اینترنت موبایل و چه بر بستر اینترنت های ثابت و خطوط TD-LTE صحبت کنیم.

چیست و واقعا چه کاربردی دارد؟

******* که مخفف کلمه های Virtual Private Network است به معنی شبکه خصوصی مجازی است. این تکنولوژی بصورت گسترده برای ایجاد کردن ارتباطات بین شعبه های یک شرکت یا یک سازمان برای ایجاد بستر امن ارتباطی در شبکه عمومی اینترنت طراحی شده است.

این روزها با توجه به مکانیزم تغییر آدرس IP و تونل سازی این پروتکل ، از این ابزار به عنوان یک تکنولوژی دور زدن فیلترینگ نیز بصورت گسترده استفاده می شود و در عین حال به عنوان ابزار مخفی سازی آیپی هم مورد استفاده قرار می گیرد. در دوره آموزش نتورک پلاس بصورت مفصل در خصوص ******* سرور و نحوه عملکرد آن صحبت کرده ایم.

هدف این مقاله چیست؟ چرا ******* ها باید کار کنند؟

استفاده از ******* فقط برای رفع فیلترها نیست ! در حال حاضر بسیاری از سرویس های اینترنتی که از آنها بصورت روزمره استفاده می کنیم اعم از تصاویر گوگل ، آنالیتیکز ، یوتیوب و ... همگی فیلتر هستند و در عین حال از طرف کشورهای خارجی هم دسترسی به آنها با IP ایران محدود شده است !

عملا استفاده از اینترنت ایران بدون تغییر آدرس IP به معنی ورود به یک کویر بی آب و علف است که حتی یک عکس هم برای تحقیقات معمولا یک دانشجو قابل دانلود نیست.

از طرفی دیگر تلوزیون های مبتنی بر اندروید ، گوشی های اندرویدی و ... همگی باید به Google Play متصل شوند تا به روز رسانی های امنیتی و ... را انجام بدهند و همه اینها را کنار بگذاریم.

شرکت های بین المللی برای برقراری ارتباط با شعب خود در تهران نیازمند ارتباط ******* هستند و در حال حاضر این موضوع که از این ور فیلتر و از آنور تحریم چوب دو سر کثیف برای مردم ایران شده است.

دلیل اول کار نکردن ******* : محدود شدن پروتکل های ارتباطاتی *******

متاسفانه به دلیل استفاده از پلتفرم و پروتکل های ******* به عنوان فیلترشکن در ایران ، بسترهای ارتباطاتی از سرویس دهندگان خطوط اینترنت یا همان ISP ها گرفته تا سرویس دهندگان کلان ارتباطی ... پروتکل های مربوط به ******* اعم از L2TP و PPTP را که معمولا با شماره پورت های شناخته شده ای فعالیت می کنند را محدود می کنند و به همین دلیل چه شما بخواهید با شعبه شرکت خود در اصفهان از تهران ارتباط بگیرید و چه از تهران به لندن بخواهید ******* بزنید.

با استفاده از پروتکل های معمول ، امکان برقراری این ارتباط بسیار محدود شده است. ترجیحا از پروتکل های متفاوت تری مثل Open******* یا ******* های متمرکز بر روی بستر SSL مانند SSTP استفاده کنید. شما می توانید با استفاده از یک Port Scanner متوجه شوید که پورتهای ارتباطی بین شما و مقصد آیا باز و قابل استفاده هستند یا خیر.

دلیل دوم کار نکردن ******* : استفاده از ******* سرورهای رایگان و محدود

با توجه به اینکه سرویس های ******* رایگان عاشق چشم و ابروی شما نیستند ، ترجیحا اکانت های پولی و حسابی برای ******* استفاده کنید. سرویس های رایگان بنا به زیاد شدن درخواست های ارتباطی ، یا ارتباط شما را کند می کنند و یا بصورت قسطی به شما اینترنت ارائه می دهند.

این سرویس دهنده ها معمولا برای خودشان اپلیکیشن های اختصاصی دارند. ترجیحا اکانت های پولی را تهیه کنید تا از دست تبلیغات ، تا حد زیادی جاسوسی و آلوده شدن به بدافزارهای مختلف و ... در امان باشید.

ترجیحا از سرویس های ******* ایرانی استفاده کنید که با توجه به شرایط و وضعیت اینترنت در ایران خودشان را به روز رسانی می کنند. سرویس های ******* خارجی معمولا در شرایط اختلال اینترنت در ایران قابل دسترس نیستند.

دلیل سوم کار نکردن ******* : به روز نبودن نرم افزارهای *******

نرم افزارهای ارائه دهنده خدمات ******* معمولا هر چند وقت یکبار بصورت مستمر به روز رسانی می شوند و لیست سرورها ، پروتکل ها و ارتباطات خودشان را به روز می کنند . اگر از نسخه های قدیمی نرم افزارهای ******* استفاده می کند ، حتما آن را به آخرین نسخه به روز رسانی کنید که هم از نظر امنیتی درست باشد و هم لیست آخرین سرورها را به دست بیاورید. بر روی گوشی ها معمولا ابزارهای ******* بسیاری نصب شده است ، سعی کنید تعداد آنها را به حداقل برسانید و از معتبرترین آنها استفاده کنید.

1. لایه کاربرد یا Application
2. لایه نمایش یا Presentation
3. لایه نشست یا Session
4. لایه انتقال یا Transport
5. لایه شبکه یا Network
6. لایه انتقال داده Data Link

به عنوان کسی که تو حوزه شبکه بصورت حرفه ای داره فعالیت می کنه بایستی درک عمقی از لایه های OSI پیدا کنید چون واقعا اگه کسی این لایه ها رو خوب درک کنه و پروتکل های این لایه رو خوب بشناسه و باهاشون کار کرده باشه رفته رفته دید عمیق نسبت به OSI پیدا می کنه و طبیعتا راحت تر میتونه شبکه رو Troubleshoot یا رفع اشکال کنه و اگر هم نتونه حداقل با دید بازتری میتونه به رفع مشکل بپردازه.

لایه کاربرد یا Application

پس کسی که تازه وارد دنیای شبکه های کامپیوتری هستش باید و باید روی مدل OSI مانور بده و مکانیزم کاریش رو خوب درک کنه. مدل OSI کاملا مدل انتزاعی هستش یعنی شما با این لایه ها بصورت تئوری آشنا میشید و درکشون می کنید و بعد کم کم تو محیط واقعی با پروتکل ها و سرویس هایی که تو این لایه ها هستش در محیط عملیاتی کار می کنید.

مدل OSI هفت تا لایه داره که ما با لایه هفتم که اسمش Application یا لایه نرم افزار های کاربردی هستش شروع می کنیم. لایه Application یا Application Layer لایه ای هستش که ما به عنوان End User بصورت کاملا عملی باهاش در ارتباط هستیم.

در وهله اول منظور ما از Application اپلیکیشن های اندرویدی نیست ، بلکه Application هایی هست که میتونن تو شبکه برامون کاری که ما میخوایم رو انجام بدن. مثلا ما میخوایم تو شبکه Email بفرستیم یا مثلا میخوایم بین کلاینت ها فایل به اشتراک بزاریم یا از یه وب سایت بازدید کنیم و ...

همه این کار ها که ما انجام میدیم در لایه Application انجام میشه. اگه بهتر بخوام این موضوع رو روشن کنم فرض کنید که شما یک برنامه میخواید بنویسید حالا با هر زبانی ( جاوا ، C ، C++ و ... ) که میتونه روی هر سیستمی نصب بشه و تو شبکه فایل به اشتراک بزاره.

طبیعتا این نرم افزاری که مینویسید روی دستگاه های شبکه که در لایه Core عمل می کنن مثل روتر ، سوئیچ و ... نصب نمیشن و حتما روی سیستم های End Users که از سیستم عامل هایی مثل ویندوز ، لینوکس و ... استفاده می کنن نصب و راه اندازی میشن.

پس شما الان Application رو درک کردید. میشه گفت اکثر نرم افزار هایی که تحت شبکه نوشته میشن تحت معماری Client-Server هست یعنی یک نرم افزار به عنوان Server و یک نرم افزار به عنوان Client عمل می کنه ، لازم نیست جای دوری بریم همین مرورگری که الان پاش نشستید و دارید این مطلب رو میخونید نرم افزاری هست که با معماری Client-Server نوشته شده که مرورگر میشه Client و وب سروری که روش این مطلب قرار گرفته Server هست.

از مهم ترین پروتکل ها یا Application هایی که در لایه Application کار می کنن میتونیم به HTTP ، FTP ، DNS ، DHCP ، SNMP ، NFS ، Telnet ، SMTP و POP3 و IMAP اشاره کنیم. بدیهی هست که هر چقدر این پروتکل ها بهینه تر نوشته شده باشن انجام کار های شبکه ای سریعتر اتفاق میوفته و کارایی سیستم بالاتر میره. در آخر به این نکته اشاره کنیم که هر لایه برای خود یک قالب بندی برای دیتا دارد که قالب بندی لایه Application بر اساس Data هستش.

آموزش گام به گام مدرک دوره نتورک پلاس Network+ جامع با 36 ساعت فیلم آموزش نتورک پلاس به زبان ساده فارسی و طنز و بر اساس سرفصل های دوره نتورک پلاس بین المللی + جزوه توسط مهندس نصیری تدریس شده است. در دوره نتورک پلاس Network+شما ضمن دریافت مدرک دوره نتورک پلاس ، بصورت گام به گام ، صفر تا صد و طبق آخرین سرفصل های نتورک پلاس بین المللیشبکه را به خوبی یاد می گیرید.

حتما شما هم دوره های شبکه را در موسسات مختلف آموزشی پشت سر گذاشته اید و یا اگر اینطور نیست در دروس دانشگاهی خود به مفاهیمی از قبیل Unicast و Multicast و Broadcast برخورد کرده اید.به عنوان کسی که در حوزه شبکه فعالیت می کند بسیار مهم است که شما تمامی این مفاهیم را به خوبی درک کنید. سر کلاس های درسی که بنده برگزار می کنم این نوع ارتباطات و این مفاهمی را به ارتباطات N به N تشبیه می کنم و برای درک بهتر عنوان مطلب را انواع ارتباطات N به N مطرح می کنم. بنابراین با همین درک اولیه به سراغ تعریف این مفاهیم می پردازیم :

یونیکست ( Unicast ) یا ارتباط یک به یک در شبکه

در ساختار ارتباطات N به N به Unicast در اصطلاح ارتباط یک به یک گفته می شود. در این نوع ارتباطات یک کامپیوتر به عنوان فرستنده و گیرنده و کامپیوتر دیگر نیر به عنوان گیرنده فرستنده و گیرنده با همدیگر ارتباط برقرار می کنند و بسته های داده خود را رد و بدل می کنند.

برای مثال زمانیکه شما یک صفحه وب سایت را باز می کنید شما به یک آدرس IP که مربوط به وب سایت است اطلاعات را ارسال می کند و از آن اطلاعات را دریافت می کنید ، حتی دانلود کردن یک فایل از یک فایل سرور هم نوعی از ارتباطات یک به یک محسوب می شود. در خصوص مفاهیم Broadcast و unicast و ... در دوره آموزش نتورک پلاس بصورت مفصل صحبت شده است.

برای ساده تر شدن موضوع فرض کنید یک تلفن دارید و یک شماره تلفن ، شما این شماره را می گیرید و با شخص مورد نظر تماس برقرار می کنید. این ارتباط بین شما و شخص صاحب خط برقرار می شود و به آن یک به یک گفته می شود زیرا کسی غیر از شما دو نفر از محتویات تماس با خبر نیست. مثال تلفن بهترین مثال برای شناخت بهتر موضوع Unicast است.

مولتی کست ( Multicast) یا ارتباط یک به چند در شبکه

در ساختار ارتباطات N به N به Multicast در اصطلاح ارتباط یک به چند گفته می شود. در این نوع ارتباطات یک کامپیوتر ارتباط خود را بصورت همزمان با چندین کامپیوتر دیگر برقرار می کند و شروع به ارسال و دریافت داده می کند. در واقع زمانیکه صحبت از Multicast می شود منظور گروهی از کامپیوترهای مشخص هستند که یک کامپیوتر با آنها ارتباط برقرار کرده است.

در Multicast اطلاعات صرفا به گروه یا مجموعه ای منتقل می شود که در آن گروه قرار دارند و اطلاعات به همه کامپیوترهای شبکه منتقل نخواهد شد. دستگاه هایی که می خواهند اطلاعات مربوط به Multicast را دریافت کنند بایستی به عضویت این گروه Multicast در بیایند. اگر کمی با کلاس های آدرس IP آشنایی داشته باشید حتما توجه کرده اید که IPv4 Class D برای استفاده در موارد Multicasting مورد استفاده قرار می گیرد.

برای مثال شما در سرویس هایی مانند WDS شرکت مایکروسافت از این روش Multicasting برای نصب ویندوزها تحت شبکه استفاده می کنید.برای راحت تر شدن درک موضوع فرض کنید یک تلفن دارید که قابلیت کنفرانس شدن دارد ، شما ابتدا افرادی که می خواهید در این کنفرانس باشند را شماره گیری می کند و هر کس که در این کنفرانس قرار دارد صدای افراد دیگر را خواهد شنید و افرادی که نمی توانند صدا را دریافت کنند بایستی به عضویت این گروه کنفرانس در بیایند تا بتوانند صدا را دریافت کنند این بهترین مثال برای درک مفهوم Multicasting یا ارتباط یک به چند است.

سویچ شبکه چگونه کار میکند؟ در ابتدا باید به تفاوت بین سویچ و هاب پی ببرید ، در یک هاب در حقیقت هیچگونه عملی بر روی فریم ها که نام بسته های اطلاعاتی در لایه دوم از مدل OSI هستند انجام نمی شود ، این وسیله صرفا از یک پورت خود اطلاعات را دریافت می کند و آنها را تقویت و به تمامی پورت های خود ارسال می کند .

فایروال (Firewall) چیست و به زبان ساده چگونه کار می کند؟ چرا به آن دیواره آتش می گویند؟ فایروال چگونه کار می کند و چند نوع دارد؟ اگر بخواهیم به زبان ساده صحبت کنیم باید بگوییم بعد از سویچ در انواع تجهیزات شبکه ، واژه فایروال را می توانیم یکی از پرکاربردترین واژه ها در حوزه کامپیوتر و شبکه معرفی کنیم. خیلی اوقات از اینور و آنور این جملات آشنا را می شنویم که فایروالت رو عوض کن ، برای شبکه فایروال بگیر ، توی فایروال فلان رول رو اضافه کنید ، فایروالتون رو خاموش کنید و ... امروز در این مقاله می خواهیم به ساده ترین شکل ممکن و البته با بیان تجربیات خودم در مورد فایروال و سیر تا پیاز این نرم افزار یا سخت افزار با هم صحبت کنیم. با ما تا انتهای مقاله باشید.

معنی لغوی فایروال چیست؟ بررسی مفهوم و تئوری دیواره آتش

فایروال که به انگلیسی از ترکیب دو کلمه Fire به معنی آتش و Wall به معنی دیوار تشکیل شده است ، به زبان فارسی به عنوان دیواره آتش ترجمه شده است. با توجه به اینکه ماهیت دیواره آتش جلوگیری از تهدیدات و به نوعی پاکسازی ترافیک شبکه است ، می توان چنین تفسیر کرد که این نامگذاری با توجه به ماهیت پاکسازی و ضدعفونی کننده آتش در تاریخ ، برگرفته ای از همین مفهوم باشد .

به زبان ساده تر آتش پاکسازی می کند و ضدعفونی می کند و دیواره آتش در شبکه هم ترافیک آلوده و خطرناک را پاکسازی می کند. بد نیست بدانید که آتش نماد پاکی در ایران باستان هم بوده است. در ادامه این مقاله ما فرض را بر این می گذاریم که شما تعریف شبکه چیست را به خوبی می دانید و با مفاهیم شبکه آشنایی دارید.

کمی راجع به تاریخچه فایروال و نسل های فایروال

در ابتدا چیزی به نام فایروال در انواع شبکه های کامپیوتری وجود نداشت. بعد از به وجود آمدن روترها یا مسیریاب های شبکه ، این نیاز احساس شد که بایستی بتوانیم ترافیک را در برخی شرایط محدود کنیم. در این شرایط چیزی به نام Access Rule یا ACL در روترها معرفی شدند که پایه و اساس خیلی از فایروال های امروزی هستند.

Access Rule ها تعریف می کردند که چه آدرسهایی از کجا به کجا بتوانند بروند و یا نروند. مکانیزم کاری فایروال های اولیه هم بر همین اساس بود و فیلترینگی که بر روی ترافیک ها انجام می شد با عنوان فیلترینگ بسته یا Packet Filtering می توانست مسیر بسته های اطلاعاتی شبکه را تعیین کند.

اولین نسل از فایروال های شبکه در اواخر دهه 1980 میلادی به دنیا معرفی شدند. با توسعه و پیشرفته تکنولوژی های فایروال نسل های مختلفی از فایروال به دنیا معرفی شدند که در ادامه نسل های فایروال ها را با هم مرور می کنیم :

نسل اول از فایروال چیست؟ اضافه شدن ضد ویروس

این نسل از فایروال ها به عنوان Generation 1 Virus هم شناخته می شوند. فایروال هایی که قبل از نسل یک فایروال ها کار می کردند صرفا بصورت فیلترینگ بسته های اطلاعاتی یا Packet Filtering کار می کردند.

کامپیوترها در شبکه با استفاده از دو نوع آدرس شناسایی می شوند که به یکی از آنها آدرس IP و به دیگری آدرس MAC می گویند. MAC مخفف کلمه Media Access Control و IP مخفف کلمه Internet Protocol است و هر دو مکانیزمی برای شناسایی کامپیوترها در شبکه هستند. هر دوی این مکانیزمهای آدرس دهی به این منظور استفاده می شوند تا مطمئن شویم که بسته های اطلاعاتی ما از مبدا به مقصد می رسند و در این میان هویت مبدا و مقصد توسط این مکانیزم های آدرس دهی تعیین می شود.

امروز در انجمن تخصصی فناوری اطلاعات ایران می خواهیم در خصوص این بحث کنیم که چرا ما از هر دو نوع آدرس استفاده می کنیم و این دو نوع آدرس با هم چه تفاوت هایی دارند ، یک آدرس IP معمولا توسط مدیر شبکه یا سرویس دهنده اینترنتی شما ( ISP ) به شما ارائه داده می شود و ممکن است هم بصورت دستی و هم بصورت خودکار و هر بار که به اینترنت متصل می شوید به کامپیوتر شما اختصاص داده شود. بنابراین آدرس IP یک آدرس ثابت و همیشگی نیست و ممکن است حتی در طی یک روز بارها آدرس IP شما عوض شود.

این موضوع در خصوص آدرس MAC صادق نیست . آدرس MAC را به عنوان آدرس سخت افزاری کارت شبکه نیز می شناسند و این آدرس معمولا توسط مدیر شبکه تغییر نمی کند و از طرف شرکت تولید کننده بر روی کارت شبکه یا دستگاهی که به شبکه متصل می شود بصورت از پیش تعریف شده وجود دارد. آدرس MAC برای شناسایی یک کارت شبکه استفاده می شود و به همین دلیل باید منحصر به فرد بوده و نباید تغییر کند به همین دلیل شما به روش های معمول نمی توانید آدرس MAC یک کارت شبکه را عوض کنید ، این آدرس برای هر کارت شبکه ای که در دنیا وجود دارد منحصر به فرد است .

آدرس IP برای شناسایی شبکه ای که کامپیوتر در آن قرار گرفته است استفاده می شود و می توان از روی آدرس IP موقعیت حدودی محل قرار گیری کامپیوتر را پیدا کرد. آدرس های IP از طریق سازمان به نام IANA برای هر کشور و هر منطقه جغرافیایی بصورت جداگانه تعریف شده اند و از این طریق شما می توانید محدوده جغرافیایی آدرس IP را به سادگی پیدا کنید که برای کدام کشور و چه بسا برای کدام شهر است. اما این امکان برای ادرس MAC وجود ندارد و در واقع درون این آدرس MAC چیزی برای شناسایی محل جغرافیایی تعریف نشده است و شما نمی توانید محل قرار گیری یک کارت شبکه با آدرس MAC را پیدا کنید ، به همین دلیل می توانیم آدرس MAC را به نوعی اسم یک کارت شبکه در نظر بگیریم تا آدرس آن ، بصورت کلی فراموش نکنید که زمانیکه صحبت از شبکه های LAN و ساختار Switching می شود شما آدرس دهی MAC را استفاده می کنید و زمانیکه صحبت از مسیریابی بین شبکه ها و استفاده از مسیریاب ها و روترها می شود ما از آدرس IP استفاده می کنیم.

یکی از مهمترین قابلیت هایی که آدرس های MAC در اختیار ما قرار می دهند امکان استفاده از مکانیزم امنیتی به نام MAC filtering در شبکه های داخلی است . شما می توانید با اسفاده از MAC Filtering و همچنین قابلیت Port Security بر روی سویچ ها و دستگاه های بیسیم شبکه فقط به آدرس های MAC خاصی امکان استفاده از شبکه و یا حتی اتصال به شبکه را بدهید. این مکانیزم هم می تواند در سطوح کوچک خانگی و هم در سطوح کلان سازمانی پیاده سازی شود و درجه امنیتی سازمان شما را بسیار بالا ببرد. توجه کنید که از آدرس MAC می توان به عنوان یک پیشنیاز برای دریافت آدرس IP هم نام برد. زمانیکه شما در شبکه می خواهید از سرویسی به نام DHCP استفاده کنید که آدرس دهی خودکار انجام می دهد ، ابتدا این سرویس آدرس MAC سیستم شما را دریافت می کند و بر اساس آن یک آدرس IP در اختیار کارت شبکه شما قرار می دهد.

دوره آموزش نتورک پلاس (Network+) بعد از گذراندن دوره آموزش شبکه نتورک پلاس ، شما قادر خواهید بود براحتی در آزمون دریافت گواهینامه بین المللی نتورک پلاس شرکت کنید. تمامی توضیحات مربوط به دوره آموزش نتورک پلاس در ادامه برای شما ارائه شده است. این دوره آموزشی مبانی شبکه های کامپیوتری پیشنیازی مهم برای شروع آموزش لینوکس و آموزش MCSA مایکروسافت است.

تجهیزات شبکه متنوعی در شبکه وجود دارد که ما آنها را به عنوان انواع سخت افزار شبکه هم می شناسیم. انواع سخت افزارهای شبکه یا انواع تجهیزات شبکه ، هر دو کلمه تعریفی از وسایلی است که ما در شبکه های کامپیوتری برای ارتباط و اتصال کامپیوترها با هم استفاده می کنیم .اگر بخواهیم به زبان ساده انواع تجهیزات شبکه را دسته بندی کنیم ، تجهیزات شبکه را به دو دسته بندی تجهیزات شبکه اکتیو (Active) یا فعال و تجهیزات شبکه پسیو (Passive) یا غیرفعال طبقه بندی می کنیم.

در این مقاله قصد داریم به معرفی تک تک تجهیزات و سخت افزارهای اکتیو و پسیو شبکه بپردازیم و بعد از خواندن این مقاله شما براحتی می توانید زیر و بم تجهیزات شبکه را بشناسید و با نگاه کردن به آنها بگویید که اکتیو هستند یا پسیو و کاربرد هر کدام چیست. پیشفرض ما این است که شما با تعریف شبکه و ساختار کلی آن آشنایی دارید.

تفاوت تجهیزات شبکه اکتیو و تجهیزات شبکه پسیو

اگر بخواهیم به ساده ترین شکل ممکن تفاوت بین تجهیزات شبکه پسیو و تجهیزات شبکه اکتیو را بگوییم ، تعریف به این شکل است که اگر تجهیزات شبکه ای که استفاده می کنیم درکی از ماهیت ترافیک شبکه داشته باشند و بر اساس نوع ترافیک ، تشخیص آدرس شبکه و ... کار کنند به آنها تجهیزات شبکه اکتیو گفته می شود و اگر هیچ درکی از مفهوم ترافیک ، آدرس IP و ... نداشته باشند به آنها پسیو گفته می شود. برای مثال کارت شبکه و سویچ جزو تجهیزات اکتیو در شبکه هستند در حالیکه هاب و کابل شبکه جزو تجهیزات پسیو یا غیرفعال به حساب می آیند.

کارت شبکه چیست؟ معرفی Network Interface Card یا NIC

کارت شبکه جزو تجهیزات شبکه فعال یا Active است. ما معرفی تجهیزات شبکه را از اولین قسمتی که کامپیوتر شما وارد دنیای شبکه می شود شروع می کنیم . کارت شبکه وسیله ای است که مثل هر کارت دیگری بر روی کامپیوتر ما نصب می شود و ما از طریق آن چه بصورت وایرلس یا بیسیم و چه با استفاده از کابل و سوکت شبکه ، به وسیله دیگری به نام سویچ ( یا اکسس پوینت شبکه ) متصل می شویم.

کارت های شبکه هم بصورت داخلی ( Internal ) هستند که بر روی مادربورد کامپیوتر شما نصب می شوند و هم بصورت خارجی یا External هستند و به وسیله پورت USB به کامپیوتر شما متصل می شوند. توجه کنید که در بحث شبکه های کامپیوتری کارت شبکه الزاما یک وسیله مجزا نیست و شما بر روی موبایل خود ، تبلت خود ، لپتاپ خود و هر وسیله ای که به شبکه اینترنت متصل می شود ، یک کارت شبکه دارید. نمونه از ای کارت شبکه های مختلف را در ادامه برای شما قرار می دهم :

سویچ شبکه چیست؟ معرفی Network Switch به زبان ساده

سویچ شبکه جزو تجهیزات شبکه فعال یا Active است. سویچ یک متمرکز کننده و ارتباط دهنده بین کامپیوترهاست. کارت های شبکه شما با استفاده از کابل و سوکت به پورت های سویچ متصل می شوند و می توانند با هم ارتباط برقرار کنند. سویچ ها انواع و اقسام متنوعی دارند و این روزها نه تنها در شبکه های شرکتی و سازمانی ، بلکه در خانه های شما نیز سویچ ها را می توانیم ببینیم .

نحوه عملکرد سویچ در گنجایش این مقاله نیست و ما در قالب مقاله ای جداگانه مبحث سویچ چیست و چگونه در شبکه کار می کند را در توسینسو بررسی کرده ایم. اگر در خصوص انواع شبکه های کامپیوتری جستجو کرده باشید و انواع توپولوژی های شبکه را نیز بشناسید ، متوجه می شوید که از سویچ در توپولوژی ستاره ای استفاده می شود.

سویچ ها بر اساس لایه های OSI در لایه های مختلف کار می کنند اما معمولترین نوع سویچ ها ، سویچ لایه دو است که با استفاده از آدرس MAC ارتباطات را برقرار می کند و سویچ لایه سه نیز از طریق آدرس IP اینکار را انجام می دهد.

برای درک بهتر این موضوع می توانید به مقاله تفاوت سویچ لایه دو و سویچ لایه سه در شبکه مراجعه کنید. سویچ ها بسته به اندازه ، امکانات و نیاز افراد می توانند از دو پورت تا صدها پورت داشته باشند. در ادامه تصاویری از سویچ های شبکه در سطوح مختلف را برای شما قرار می دهم .

عملکرد پل در دنیای کامپیوتر و دنیای واقعی، در هر دو، پل​ها دو یا چند بخش منفک و مجزا را به هم ملحق می​​کنند تا فاصله​ها از میان برداشته شود. اگر شبکه​های محلی را به جزایر کوچک و مستقل تشبیه کنیم پل​ها این جزایر را به هم پیوند می​زنند تا ساکنین آن به هم دسترسی داشته باشند.

بسیاری از سازمان​ها دارای LANهای متعددی هستند و تمایل دارند ان​ها را به هم متصل کنند. شبکه​های محلی (LAN) را می​توان از طریق دستگاه هایی که در لایه پیوند داده عمل می​کنند و پل (Bridge) نامیده می​شوند به هم متصل نمود.

پل​ها برای مسیریابی و هدایت داده​ها، ادرس​های "لایه پیوند داده​ها" را بررسی می​کنند. از انجایی که قرار نیست محتوای فیلد داده از فریم​هایی که باید هدایت شوند، پردازش گردد لذا این فریم​ها می​توانند بسته​های IPv4 (که اکنون در اینترنت به کار می​رود)، IPv6 (که در اینده در اینترنت به کار گرفته خواهد شد)، بسته​های Apple Talk، ATM، OSI، یا هر نوع بسته دیگر را در خود حمل کنند.

بر خلاف پل، "مسیریاب​ها" ادرس درون بسته​ها را بررسی کرده و بر این اساس، ان​ها را هدایت (مسیریابی) می​کنند. اگر بخواهیم در تعبیری عامیانه و نادقیق مسیریاب را با پل در دنیای واقعی مقایسه کنیم پل جزایر منفک را مستقیما به هم متصل می​کند در حالی که مسیریاب به مثابه قایق، مسافران خود را پس از سوار کردن از یک طرف به طرف دیگر منتقل می​کنند.

طبعا پل سرعت تردد مسافران را بالاتر خواهد برد ولی قایق همیشه و در هر نقطه از جزیره در دسترس است و قدرت مانور مسافر را بالا خواهد برد!!قبل از پرداختن به تکنولوژی پل، بررسی شرایطی که در ان، استفاده از پل​ها سودمند است، اهمیت دارد. چه دلایلی باعث می شود یک سازمان واحد، دارای چندین LAN پراکنده باشد؟

اول از آن که: بسیاری از دانشگاه​ها و بخش​های مختلف شرکت​ها، LAN مختص به خود را دارند تا بتوانند کامپیوترهای شخصی، ایستگاه​های کاری و سرویس دهنده​های خاص خود را به هم متصل کنند. از انجایی که بخش​های مختلف یک موسسه، اهداف متفاوتی را دنبال می​کنند لذا در هر بخش، فارغ از ان که دیگر بخش​ها چه می​کنند، LAN متفاوتی پیاده می​شود.

دیر یا زود نیاز می​شود، که این LANها با یکدیگر تعامل و ارتباط داشته باشند. در این مثال، پیدایش LANهای متعدد ناشی از اختیار و ازادی مالکان ان بوده است. دوم آن که: ممکن است سازمان​ها به صورت جغرافیایی در ساختمان​هایی با فاصله قابل توجه، پراکنده باشند. شاید داشتن چندین LAN مجزا در هر ساختمان و وصل ان​ها از طریق "پل​ها" و لینک​های پرسرعت ارزان​تر از کشیدن یک کابل واحد بین تمام سایت​ها تمام شود. سوم ان که: گاهی برای تنظیک بار و تعدیل ترافیک، لازم است که یک LAN منطقی و واحد به چندین LAN کوچکتر تقسیم شود.

به عنوان مثال: در بسیاری از دانشگاه​ها هزاران ایستگاه کاری در اختیار دانشجویان و هیئت علمی قرار گرفته است. عموما فایل​ها در ماشین های سرویس دهنده فایل نگه داری می​شوند و حسب تقاضای کاربران بر روی ماشینشان منتقل و بارگذاری می​شود. مقیاس بسیار بزرگ این سیستم مانع از ان می​شود که بتوان تمام ایستگاه کاری را در یک شبکه محلی واحد قرار داد چرا که پهنای باند مورد نیاز بسیار بالا خواهد بود. در عوض، از چندین LAN که توسط "پل" به هم متصل شده، استفاده می​شود. هر شبکه LAN گروهی از ایستگاه​ها و سرویس دهنده فایل خاص خود را در بر می​گیرد که بدین ترتیب بیشتر ترافیک در حوزه یک LAN واحد محدود می​شود و بار زیادی به ستون فقرات شبکه اضافه نخواهد شد.

چهارم آن که: در برخی از شرایط اگر چه یک شبکه محلی واحد از نظر حجم بار کفایت می​کنند ولیکن فاصله فیزیکی بین ماشین​های دور، بسیار زیاد است. تنها راه حل آن است که LAN به چند بخش تقسیم شده و بین ان​ها پل نصب گردد. با استفاده از پل، می​توان فاصله فیزیکی کل شبکه را افزایش داد. پنجم آن که: مسئله قابلیت اعتماد است; بر روی یک LAN واحد، یک گره خراب که دنباله​ای پیوسته از خروجی اشغال تولید می​کند قادر است کل شبکه را فلج نماید.

پل​ها را می​توان در نقاط حساس قرار داد تا یک گره خراب و مغشوش نتواند کل سیستم را مختل کند. بر خلاف یک تکرار کننده (Repeater) که ورودی خود را بی قید و شرط باز تولید می​نماید یک پل را می​توان به نحوی برنامه ریزی کرد تا در خصوص انچه که هدایت می​کند یا هدایت نمی​کند تصمیم اگاهانه بگیرد.

ششم آن که: پل ها می​توانند به امنیت اطلاعات در یک سازمان کمک نمایند. بیشتر کارت​های واسط شبکه​های LAN دارای حالتی به نام حالت بی قید (Promiscuous mode) هستند که در چنین حالتی تمام فریم​های جاری بر روی شبکه تحویل گرفته می​شود، نه فریم​هایی که دقیقا به ادرس او ارسال شده​اند.

با قرار دادن پل​ها در نقاط مختلف و اطمینان از عدم هدایت اطلاعات حساس به بخش​های نامطمئن، مسئول سیستم می​تواند بخش​هایی از شبکه را از دیگر بخش​ها جدا کرده تا ترافیک ان​ها به خارج راه پیدا نکرده و در اختیار افراد نامطمئن قرار نگیرد. شکل 1-2 شمایی از وصل چند شبکه محلی مستقل توسط پل را به همراه نمادهای مربوطه نشان می​دهد. (اکثرا در بسیاری از مقالات پل را با یک شش ضلعی مشخص می​کنند.) :نکته: یک سوییچ می​تواند در نقش یک پل ایفای نقش کند.

پس از بررسی انکه چرا به پل​ها نیاز است اجازه بدهید به این سوال بپردازیم که عملکرد ان​ها چگونه است؟ هدف ارمانی ان است که پل​ها کاملا نامرئی (شفاف-Transparent) باشند، بدین معنا که بتوان ماشینی را از بخش از شبکه به بخش دیگر منتقل کرد بدون انکه به هیچگونه تغییری در سخت افزار، نرم افزار یا جداول پیکربندی نیاز باشد. همچنین باید این امکان وجود داشته باشد که تمام ماشین​های یک بخش از شبکه بتواند فارغ از انکه نوع LAN ان​ها چیست با ماشین​های بخش دیگر، مبادله اطلاعات داشته باشد. این هدف گاهی براورده می​شود ولیکن نه همیشه!

شاید در ساده ترین سناریو بتوان عملکرد پل را بدین روال دانست: ماشین A در یک شبکه محلی، بسته​ای را برای ارسال به ماشین میزبان B در شبکه دیگر که از طریق پل به هم متصل شده​اند، اماده کرده دانست. این بسته از زیر لایه MAC عبور کرده و سرایند MAC​ به ابتدای ان افزوده می​شود. این واحد داده، بر روی کانال منتقل، و توسط پل دریافت می​شود; پس از رسیدن فریم به پل، کار دریافت ان از لایه فیزیکی شروع و داده​ها به سمت زیر لایه بالا هدایت می​شود.

پس از انکه فریم دریافتی در لایه 2 پردازش شد و ادرس​های MAC بررسی شدند، پل مشخص می کند که فریم را باید بر روی کدامین خروجی خود منتقل کند. در نهایت فریم جدیدی ساخته شده و بر روی شبکه محلی مقصد منتقل می​شود. دقت کنید که یک پل که K شبکه مختلف را به هم متصل می​کند دارای K زیر لایه MAC و تعداد k لایه فیزیکی و کانال ارتباطی است. تا اینجا به نظر می​رسد که انتقال فریم از یک LAN​ به LAN دیگر ساده است اما واقعیت این چنین نیست.

شاید با بررسی سناریوی فوق به این نتیجه برسید که کاری که پل انجام می​دهد با کاری که یک سوییچ انجام می​دهد یکی است و چیزی به معلومات شما اضافه نشده است. فقط نام جدید پل بر روی همان سوییچی گذاشته شده که عملکرد ان را مشاهده کردید! هم درست اندیشیده اید و هم در اشتباهید! اگر پل را ابزاری فرض کرده​اید که قرار است دو شبکه اترنت را بهم پیوند بزند حق با شماست و پل هیچ تفاتی با سوییچ ندارد.

ولی در یک تعریف وسیع​تر باید پل را ابزاری در نظر بگیرید که قرار است دو شبکه ناهمگون (مثل اترنت و بیسیم یا اترنت و حلقه) را به هم پیوند بزند و فریم پس از ورود به پل و قبل از انتقال به شبکه مقصد باید تغییر ماهیت بدهد و سرایند MAC ان بکل عوض شود. چنین کاری از سوییچ بر نمی​اید. عموما تمام پورت​های یک سوییچ لایه 2 (مثل سوییچ اترنت) از یک نوعند و فریم​ها در خلال انتقال از سوییچ هیچ تغییری نمی​کنند.

ناهمگونی شبکه​ها و شرایط ذاتی حاکم بر هر شبکه (مثل شرایط حاکم بر محیط بی سیم یا باسیم) مشکلات عدیده​ای را ایجاد خواهد کرد که پل باید از عهده ان براید. بنابراین از این به بعد سوییچ​های اترنت را پل​هایی بدانید که صرفا شبکه​های از نوع اترنت را بهم پیوند می​زند. پل یک سوییچ لایه 2 هست ولی از یک سوییچ اترنت برتر و پیچیده​تر است. اگر به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در خصوص نحوه کارکرد بریج در شبکه هستید ، پیشنهاد می کنم حتما سری به دوره آموزش نتورک پلاس و تفاوت هاب و سویچ  بیندازید تا به خوبی این مفهوم را درک کنید.

روتر یا مسیریاب چیست؟ Router چگونه کار می کند؟ Router یکی از دیوایس های مورد استفاده در شبکه می باشد که در لایه ی سوم OSI (لایه Network) کار می کند. Router بین شبکه های مختلف مسیر یابی می کند و دقیقا به همین دلیل باید حداقل دو عدد اینترفیس داشته باشد که Net ID های آنها حداقل یک بیت با هم فرق داشته باشند.برای یادگیری بهتر مفاهیم روتینگ و تجهیزات روتر و ... می توانید به قسمت معرفی تجهیزات شبکه در دوره آموزش نتورک پلاس مراجعه کنید.

شرکت های زیادی هستند که تجهیزات شبکه مانند Router و دیگر دیوایس های مورد استفاده را تولید می کنند به این سبب Router ها نیز برند ها و مدل های مختلفی دارند اما همانطور که همه می دانیم بهترین شرکت تولید کننده تجهیزات شبکه، شرکت Cisco است که نه تنها تجهیزات بلکه صادر کننده علم شبکه به دنیا نیز می باشد.Routing علمی است که Cisco به دنیا معرفی کرد و کاریست که روتر ها برایمان انجام می دهند. به طور کلی Routing به معنی ارسال بسته از مبدا به مقصد بر اساس پرتکل ها ،آدرس لایه سومی (IP) و Routing Table یک روتر می باشد.

نحوه کار کرد یک روتر یا مسیریاب

هنگامی که یک روتر را خریداری و برای اولین بار روشن می کنید به صورت پیش فرض کاری انجام نمی دهد یعنی نیاز است که همه کار ها و دستورات به آن داده شود.پس ابتدا اینترفیس های روتر را روشن کرده و بر اساس تشخیص مهندس شبکه، IP های مورد نظر به اینترفیس ها داده و Routing Protocol مناسب بروی آن router راه اندازی می شود. حال زمانی را در نظر بگیرید که بسته ای به روتر می رسد ، در این حالت ابتدا روتر به Routing Table خود نگاه می کند چنانچه Route و یا مسیری برای آن مقصد مورد نظر داشته باشد ، بسته را route می کند و اگر مسیری در Routing table نداشته باشد ، default gateway را بررسی میکند. در صورتی که set شده باشد ، بسته به آن سمت هدایت می شود در غیر این صورت بسته drop خواهد شد.

• نکته : عملیات Routing تنها توسط روتر انجام نمی شود بلکه switch هایی نیز وجود دارند که این کار را انجام می دهند ودر اصطلاح به آنها MLS که مخفف شده ی عبارت Multi Layer Switch است، گفته می شود. MLS ها قابلیت کار کرد در لایه های دوم و سوم OSI و همچنین دید نسبت به لایه چهارم را دارند.